ema-fit.pl

O tym jak istotne dla poprawnego, zdrowego działania wszystkich układów w organizmie są witaminy słyszymy od dziecka. Temat niedoborów stale gości we wszelkiego typu publikacjach na temat zdrowia – o wiele mniej za to mówi się o nadmiarach! Czy suplementy witaminowe można przedawkować? Czym jest hiperwitaminoza i jak się objawia? Przeczytaj!

Hiperwitaminoza – co to jest?

Dbanie o zdrowie poprzez zdrową dietę i stosowanie preparatów uzupełniających mikroelementy to bez wątpienia dobra rzecz. Niestety, niektóre osoby z obawy przed niedostateczną podażą witamin decydują się na samodzielną, niekonsultowaną z lekarzem suplementację. Efektem jest nic innego jak przedawkowanie witamin, nazywane hiperwitaminozą. 

Hiperwitaminoza dotyczy głównie rozpuszczalnych w tłuszczach witamin A, D, E oraz K. W przeciwieństwie do rozpuszczalnych w wodzie, nie są one wydalane z moczem. Wobec regularnej suplementacji zbyt dużych dawek w organizmie może odłożyć się och po prostu zbyt dużo. Jak hiperwitaminoza daje o sobie znać?

Hiperwitaminoza witaminy D – objawy

Niedobór witaminy D to powszechny problem, aczkolwiek od jakiegoś czasu widuje się niebezpieczny trend w drugą stronę. Niektóre osoby traktują witaminę D jako remedium na dolegliwości zdrowotne i zachęcają do jej suplementacji w kolosalnych ilościach – nie należy słuchać ich porad!

Hiperwitaminoza witaminy D objawia się bólami mięśni i stawów, osłabieniem, zaburzeniami apetytu i problemami trawiennymi. Mimo że ,,słoneczna witamina” kojarzy się nam z poprawą humoru oraz szerokim uśmiechem, jej przedawkowanie wiąże się z ciężkim spadkiem kondycji psychicznej. 

Jako że witamina D reguluje gospodarowanie wapniem, na dłuższą metę hiperwitaminoza prowadzi do problemów między innymi z kośćmi, nerkami i płucami. Nie ryzykuj – zanim zaczniesz suplementować witaminę D wykonaj badania i skonsultuj wyniki z lekarzem.

Hiperwitaminoza witaminy K – objawy

Witamina K, występująca w dwóch postaciach (K1 i K2) odpowiada za prawidłową krzepliwość krwi. Jest magazynowana w wątrobie. 

Suplementację zwykle stosuje się u dzieci, niemających jeszcze w pełni ukształtowanego układu pokarmowego – trzeba z tym uważać, u niemowląt hiperwitaminoza witaminy K powoduje żółtaczkę oraz trwałe uszkodzenie komórek mózgowych. Objawy przedawkowania u dorosłych to zaburzenia pracy wątroby, krzepliwości krwi, bóle w okolicy serca oraz problemy z ciśnieniem – skoki połączone z nadpotliwością.

Hiperwitaminoza witaminy A – objawy

Witamina A uczestniczy między innymi w syntezie tkanek, najczęściej kojarzymy ją zaś jako wsparcie dla wzroku. Muszą na nią uważać kobiety ciężarne, bo retinol (inna nazwa witaminy A) jest szkodliwy dla rozwijającego się dziecka!

Nadmiar magazynowanej w wątrobie witaminy A daje o sobie znać bólami stawów, kości, wypadaniem włosów, pękaniem naskórka i paznokci oraz generalnym brakiem energii. Cierpi także psychika – pod wpływem nadmiaru witaminy A stajemy się nadpobudliwi i przygnębieni. Możliwe jest ostre zatrucie witaminą A – taka sytuacja oznacza drgawki, światłowstręt, wymioty i intensywny ból głowy.

Hiperwitaminoza witaminy E – objawy

ak rozpoznać nadmiar witaminy młodości? Podobnie jak poprzednie hiperwitaminozy, nadmiar witaminy E wiąże się z osłabieniem, bólami mięśni i głowy, rewelacjami żołądkowymi, ponadto można zauważyć utrudnione zasklepianie się ran.

Wymienione hiperwitaminozy nie są jedynymi. Łatwiej bądź trudniej przedawkować możemy w zasadzie każdy suplement, na których temat możesz dowiedzieć się odwiedzając https://sportodzywki.pl. Jeżeli podejrzewasz u siebie problemy z podażą witamin – czy to hiperwitaminozę czy niedobory witamin – niezwłocznie wykonaj badania i skonsultuj wyniki z lekarzem. Nie działaj na własną rękę, bo możesz pogorszyć sytuację!

Jeśli jesteś sportowcem ważne jest aby przestrzegać odpowiedniej diety, a także stosować różnego rodzaju suplementy i odżywki. Dowiedz się kiedy należy stosować białko w swojej diecie – czytaj tutaj: https://sportodzywki.pl/bialko-treningu-dowiedz-sie-je-stosowac/

Coraz bardziej interesuje nas zdrowy tryb życia – chętnie sięgamy po różnorodne odżywki i suplementy. Chrom należy do jednych z wielu pierwiastków potrzebnych do prawidłowego funkcjonowania ludzkiego organizmu. Za co dokładnie odpowiada? Skąd go brać i jak może pomóc w odchudzaniu? Dowiedz się wszystkiego co najważniejsze z naszego krótkiego artykułu – czytaj dalej!

Nie da się ukryć, że plecaki szkolne dla dzieci nie należą do najtańszych elementów wyprawki uczniowskiej. Niejednokrotnie za wysokiej jakości model trzeba przecież zapłacić nawet kilkaset złotych. Nic zatem dziwnego, że każdy rodzic chce, by taki pakunek towarzyszył pociesze przynajmniej kilka kolejnych lat. Aby tak się stało, należy jednak odpowiednio dbać o tornister. Jak zatem podejść do pielęgnacji szkolnego plecaka? O czym należy pamiętać? Jak prać plecak i jakich błędów nie popełniać? Sprawdź!

Krok nr 1: przechowywanie plecaka

Jak prać plecak szkolny? Dla własnych korzyści – jak najrzadziej, warto więc uwazać przy przechowywaniu torby! Aby szkolny pakunek zachował swój wygląd oraz jakość, należy odpowiednio podejść do jego pielęgnacji. Nawet najwyższej jakości ​plecaki Coolpack (przejrzyj je tutaj: https://plecaki.com.pl/pl/c/Plecaki-Coolpack/155 ) czy Paso zniszczą się, gdy zapomnimy o kilku ważnych elementach. Przede wszystkim musimy wiedzieć, że dbanie o taki element szkolnej wyprawki, należy zacząć od jego przechowywania – dzięki temu nie będziemy musieli ciągle utrwalać sobie jak wyczyścić plecak. Pamiętajmy, by dziecko wracające ze szkoły, nie rzucało swojego plecaka w jakiś kąt. Najlepiej zawiesić go np. na haczyku. Zanim to jednak zrobimy, dokładnie opróżnijmy go ze wszelkich książek czy zeszytów. Podczas dłuższej przerwy od szkolnych obowiązków, np. w okresie ferii czy wakacji, cały pakunek możemy wypchać starymi gazetami. Dzięki temu tornister zachowa swój pierwotny kształt.

Krok nr 2: jak wyczyścić plecak? Czyszczenie małych plam

Jeśli zależy nam na trwałości rzeczy, w tym plecaka szkolnego naszego dziecka, warto pamiętać, że w przypadku większości plam liczy się czas. Jak prać plecak zanim plama wsiąknie? Gdy tylko zauważymy jakieś zabrudzenie, od razu chwyćmy za miękką ściereczkę oraz wodę z dodatkiem mydła. Delikatnymi ruchami, bez silnego tarcia, postarajmy się usunąć całą plamę. Dzięki temu istnieje mniejsze ryzyko, że ta przedostanie się do głębszych warstw materiału i zostanie na tornistrze naszego dziecka już na zawsze. Kontrolujmy zatem od czasu do czasu, czy plecak szkolny pociechy nie jest nigdzie przybrudzony. Plecaki najwyższej jakości, a więc i łatwe w czyszczeniu znajdziesz tutaj: https://plecaki.com.pl.

Krok nr 3: czas na kąpiel, czyli jak prać plecak?

Czy plecak szkolny można prać w pralce? Raz na około dwa miesiące warto również kompleksowo wyprać cały plecak naszego dziecka. Nie możemy jednak wrzucić go do pralki. Wszystko powinniśmy bowiem robić ręcznie. A więc jak prać plecak?Najlepiej zatem namoczyć tornister w wodzie z dodatkiem małej ilości proszku do prania. Pamiętajmy jednak, że taka mikstura nie może być gorąca. Ciepło sprawi bowiem, że plecak straci swoje barwy. 40 stopni będzie temperaturą optymalną. Po kilku minutach moczenia sprawdźmy, gdzie znajdują się większe plamy i postarajmy się je usunąć w taki sam sposób, jak opisywaliśmy w kroku nr 2.

Krok nr 4: jak prać plecak – suszenie plecaka

Skoro już wiesz jak wyczyścić plecak! Jeśli został wyprany,możemy przystąpić do suszenia. Do tej czynności również musimy się jednak odpowiednio przygotować. Jak? Przede wszystkim znajdźmy wieszak, na którym będzie mógł swobodnie wisieć tornister. Do tego pamiętajmy, by nigdy nie suszyć pakunku w pełnym słońcu. Oczywiście świeże powietrze jest wskazane, jednak promienie mogą sprawić, że plecak straci swoje barwy. Zanim schowamy tornister do szafy, upewnijmy się również, że ten jest całkowicie suchy. W innym wypadku może stać się siedliskiem grzybów, pleśni oraz bakterii.

Krok nr 5: wyuczenie u dziecka postawy dbania o swoje rzeczy

Szkolny plecak nie będzie służył naszemu dziecku przez długi czas, jeśli nie nauczymy pociechy dbania o swoje rzeczy. Musimy cały czas powtarzać jej, że po powrocie z lekcji tornister należy rozpakować i powiesić w odpowiednim miejscu. Do tego uczulajmy dziecko, by np. podczas przerw nie rzucało plecaka byle gdzie, żeby nie przypominać sobie ciągle jak prać plecak. Poza tym, takie działanie niestety bardzo niszczy materiał i może spowodować jego przetarcie.

Fajny plecak już jest? Czas na piórnik! Z artykułem na Dzieci Świat wybierzesz go bezbłędnie. Kliknij tutaj: https://dzieciswiat.pl/jaki-piornik-dla-pierwszoklasisty-bedzie-najlepszy!

Legalne wspomagacze dla sportowców takie jak keratyna do ćwiczeń w żadnym wypadku nie powinny być mylone ze sterydami anabolicznymi. Te i wymienione w artykule substancje nie mają ze sobą nic wspólnego. Australijski Instytut Sportu wyróżnia 4 grupy środków dedykowanych aktywnie żyjącym. Jakie? Dowiedz się z naszego artykułu!

Grupa A – środki rekomendowane

W grupie A znajduje się to, co powszechnie stosujemy na co dzień. Należy do niej odżywka białkowa na bazie serwatki czyli nic innego jak WPC. Koncentraty białkowe na bazie serwatki, a także izolaty i hydrolizaty z powodzeniem stosujemy na co dzień. W tej grupie stoją tuż obok płynnych zamienników posiłków. Są to szeroko rozumiane koktajle będące zdrowymi fit-bombami. Batony energetyczne dla sportowców bogate w białko także znajdują się na tej liście. Podobnie elektrolity i żele energetyczne dawkowane przed i w trakcie treningu, często bogate w kofeinę. Sama kofeina też plasuje się w grupie A. Dalej na liście znajdziemy suplementy popularnych witamin i mikroskładników. Kompleksy witaminowe, żelazo, ułatwiające trawienie probiotyki – wszystko co znamy i lubimy. WADA nie ma nic przeciwko – suplementy dla sportowców tego rodzaju nie wzbudzają jej podejrzeń.

Pamiętajmy, że substancje tego rodzaju mimo że nie są szkodliwe, a nawet stanowią dużą pomoc, muszą być przyjmowane z głową. O tym jak stosować odżywki białkowe przeczytasz na https://sportodzywki.pl/odzywka-bialkowa-kiedy-i-jaka-stosowac. Suplementację trzeba dopasować do siebie. Pochłanianie kompleksów witaminowych nie mając niedoborów może się skończyć hiperwitaminozą, a to nic zdrowego. Podobnie przebiałczenie – odżywka białkowa dla sportowców stosowana pomimo adekwatnej podaży w diecie tylko obciąży nerki, zamiast poprawić przyrost masy mięśniowej.

Grupa B – czasami przydatne

Do grupy B należą substancje legalne, aczkolwiek potrzebne rzadziej niż te z grupy A. Należą do nich na przykład szeroko stosowane spalacze tłuszczu o zróżnicowanej skuteczności. Także kurkumina, kolagen, DHA czy L-karnityna według WADA mogą się przydać, ale wcale nie muszą. Nie wszystkie z nich mają w pełni potwierdzoną skuteczność, więc inwestujemy w te legalne wspomagacze dla sportowców niejako na własną odpowiedzialność.

Grupa C – tak, ale…

Legalne wspomagacze dla sportowców należące do grupy C to dwa typy środków. Pierwsza – substancje z grupy A i B stosowane niezgodnie z ich przeznaczeniem. Druga – suplementy, których działanie nie zostało poparte na tyle kompleksowymi badaniami, by WADA podpisało się pod ich rekomendacjami. Czym w praktyce te suplementy dla sportowców różnią się od grupy B? Protokołem zastosowanym przy klasyfikacji.

Legalne suplementy diety dla sportowców mogą w tym wypadku (oraz w wypadku grupy B) albo nam pomóc, albo w tylko pochłonąć pieniądze. Z pieniędzmi odjadą w stronę zachodzącego słońca, a my bezskutecznie będziemy czekali na spektakularne efekty. Czy warto? Cóż…

Grupa D – substancje niebezpieczne

Na pewno natomiast nie warto zaczynać przygody z substancjami z grupy D. Efedryna, strychnina, siara (mleko matki ,,dopingujące” wzrost) i wiele innych zostały sklasyfikowane jako niebezpieczne z racji przeciwdziałania dopingowi. Należy zaznaczyć, że nie są to tylko substancje dopingujące, ale także te, w których ryzyko zanieczyszczenia nimi jest bardzo duże. Na przykład buzdyganek naziemny – zyskujący na popularności jako booster testosteronu znajduje się w grupie D tylko z racji ryzyka, że zostanie do niego domieszane coś, czego byśmy nie chcieli.

Czy suplementacja w sporcie jest konieczna? Nie, ale dobrze dobrana do indywidualnych potrzeb okazuje się na dłuższą metę bardzo przydatna. Nie należy zapominać, że podstawą zdrowego, aktywnego życia jest codzienna dieta. Dbanie o podaż mikro i makroskładników to klucz do najlepszych wyników w życiu!

Mimo stale wzrastającej popularności smaków z Kraju Kwitnącej Wiśni, do potraw kojarzonych z nim w pierwszej kolejności niezmiennie należy sushi i ramen. Kuchnia japońska należy w rzeczywistości do gęsto naszpikowanych wyjątkowymi smakami i wartych poznania od mniej popularnej strony. Umożliwia to coraz więcej lokali gastronomicznych – warto zwrócić uwagę na japońskie knajpki, które mijamy po drodze do pracy, bo mogą się w nich skrywać prawdziwe perełki. W tym artykule znajdziesz kilka propozycji potraw, od których świadomie rozpoczniesz swoją przygodę z autentyczną kuchnią japońską – znajdź je w swoim mieście lub przygotuj samodzielnie!

Okonomiyaki – kapuściany zawrót głowy

Czasami bywa nazywane ,,japońską pizzą”, chociaż bardziej pasowałoby porównanie do omletów i naleśników. Nie jest to konkretna potrawa, a typ dania – jego podstawę stanowi smażony na blasze placek, którego głównym składnikiem jest mąka i biała kapusta. Tutaj kończą się punkty wspólne, bo do przygotowanego placka można dodać w zasadzie wszystko – od krewetek i tuńczyka, po ser pleśniowy i keczup. Wyróżniamy dwa typy okonomiyaki – Hiroshima, gdzie wszystkie dodatki wrzuca się do ciasta i zapieka, oraz Kansai – składniki kładziemy na wierzch, tak jak na włoskim przysmaku. Ciasto do pizzy na bazie kapusty – brzmi ciekawie, prawda?

Onigiri – ryżowa kanapka

To kolejny typ potrawy, który można jeść wielokrotnie i wciąż być zaskakiwanym. Trójkątne przekąski owinięte glonami nori składają się z kleistego ryżu – takiego samego jak do sushi – i wytrawnego nadzienia. Do najczęściej spotykanych farszy należą marynowane morele, rozmaite rybne wariacje, mięso oraz owoce morza, ale ograniczenia w tej kwestii w zasadzie nie występują – nada się wszystko co smakowo harmonizuje ze słonym ryżem.

Takie kanapki przygotowują japońskie mamy dla swoich dzieci, japońskie żony dla swoich mężów, a w większych polskich miastach odnajdziecie je w zaskakująco niskich cenach. Nie jest to duży, sycący posiłek, ale coś w sam raz na mały głód.

Tempura – na niedzielny obiad

Zamiast tradycyjnego schabowego w panierce, rozważcie spróbowanie spopularyzowanych w Polsce krewetek lub kurczaka w tempurze. Tempura to właśnie danie bazujące na cieście-panierce, otaczającym owoce morza, mięso i warzywa. Bardzo łatwo samodzielnie przygotować potrawę w tym stylu – ciasto do tempury składa się wyłącznie z mąki, jajka i wody – kucharze prześcigają się jednak w wymyślaniu interesujących kompozycji smakowych. Danie smaży się na głębokim tłuszczu przez około pięć minut i podaje z ryżem oraz ulubionymi sosami. 

Tempura przywędrowała do Japonii z… Portugalii! Została tam sprowadzona przez szesnastowiecznych jezuitów-misjonarzy. Sama nazwa pochodzi od łacińskiego tempora oznaczającego ,,czas” i nawiązuje do ,,czasu postnego”, w którym nie wolno spożywać mięsa. Ma to dużo sensu – smażonym potrawom ciężko odmówić bycia bardzo sycącymi, nawet jeśli chodzi o smażone warzywa.

Mochi – coś na deser!

Mochi to gumowate ciasteczka z mąki ryżowej, najczęściej obficie nadziane truskawkami (nazywane wtedy daifuku) albo słodką pastą z czerwonej fasoli. Częściej występują w słonej wersji, ale jeśli tylko będziecie mieć okazję, posmakujcie ich deserowego wariantu. Nie należy on do najłatwiejszych w konsumpcji ze względu na swoją absurdalną rozciągliwość – uważajcie przy delektowaniu się tym smakołykiem, bo może być naprawdę trudny do połknięcia. Czego się nie robi, by posmakować słodziutkiego wypełnienia! 

Mochi na słodko to potrawa głęboko zakorzeniona w tradycji Kraju Kwitnącej Wiśni, symbolizująca ciąg pokoleń, a elastyczność ciasta ryżowego traktowana jest jako symbol długiego życia. Japończykom ciastka te kojarzą się głównie ze świętowaniem Nowego Roku – mochi ozdabiają domy aż do 11 stycznia, by w ten dzień, całkowicie stwardniałe, zostać rozbite przez rodzinę. Używa się do tego młotka lub pięści, a rozbicie ciastka oczywiście ma przynieść szczęście.

Zupa miso – idealna na zimne dni

Zupa miso uchodzi za jedno z najzdrowszych dań na naszym globie – słyszy się, że misoshiru to klucz do długowieczności oraz wiecznie młodego wyglądu, cechującego panie z Kraju Kwitnącej Wiśni! To danie ląduje na japońskich stołach bardzo często, a jeść ją można w ramach dowolnego posiłku.

Smak misoshiru jest bardzo skoncentrowany, mięsny, na tyle intensywny, że dodatkowe doprawianie z reguły jest niepotrzebne. Najważniejszym składnikiem jest pasta miso robiona z – nie zabrzmi to zbyt apetycznie – sfermentowanej soi. Soja połączona z innymi składnikami fermentuje nawet dwa lata! Kultury bakterii które wykształcają się w tym procesie korzystnie wpływają na ludzki organizm, a tłusty, rybny bulion dashi doskonale rozgrzeje największego zmarzlucha. Dodanie do zupy tofu, ryb, mięsa lub owoców morza zapewnia sytość na długie godziny.

Yakitori – przysmak mięsożercy

Pierwsze ślady podobnego dania historycy odnaleźli jeszcze we wczesnym średniowieczu. Dziś jest to jeden z najpopularniejszych przysmaków sprzedawanych na japońskich ulicach, chętnie konsumowanych również podczas festynów i towarzyskich spotkań zakrapianych alkoholem.

Grillowany szaszłyk z mięsa drobiowego nie brzmi zbyt imponująco – nic bardziej mylnego! Tym co odróżnia japoński wariant od przekąski, której mamy dosyć po każdym sezonie grillowym, jest wykorzystanie różnych części kurczaka. Bardzo różnych – na patyku znajdzie się wątróbka, tłusta skóra, serca a nawet… chrząstki! Wszelkie jadalne części kurczaka przeplatane są warzywami, lub zmielone i uformowane w pulpety uzupełnione jajkiem. Zależnie od użytego mięsa, szaszłyki można doprawić sosem tare, bazującym na karmelizowanym cukrze i maksymalnie zredukowanym sosie sojowym, albo samodzielnie skomponowaną mieszanką przypraw. Yakitori przygotowane przez znającego się na rzeczy kucharza zrobi wrażenie nawet na najbardziej doświadczonym miłośniku drobiu.

Makaronowe wariacje

Nie sposób  zwięźle ująć tematyki japońskiego makaronu. Jeśli zapamiętanie czym sie różni pappardele, tagiatelle, fusili i penne kiedykolwiek sprawiało Wam trudność, nie mamy dobrych wieści. Japońskich makaronów jest od groma, a mimo różnic w składzie i właściwościach, na pierwszy rzut oka wyglądają bardzo podobnie – przyjmują formę różnej grubości nitek i pasków.. Do najpopularniejszych należą dobrze znany w Polsce ramen, udon – bardzo gruby i soba – gryczany. Warto zainteresować się makaronami japońskimi – mogą one być świetnym urozmaiceniem samodzielnie przygotowywanych dań. Co powiecie na sobę alla carbonara lub udon po bolońsku? 

Japońska tradycja kulinarna oferuje o wiele więcej niż sushi – najlepiej poznać ją angażując do tego swoje kubki smakowe. Rozmaite przysmaki z Kraju Kwitnącej Wiśni coraz łatwiej znaleźć w konceptach gastronomicznych, lub przygotować samemu, używając składników zakupionych w internetowych sklepach. Kuchnia japońska jest nie tylko smaczna, ale też zdrowa, urozmaicona i podatna na modyfikacje – z pewnością warto korzystać z dostępu do poszczególnych propozycji. Na wyciągnięcie ręki czeka nas ekscytująca, kulinarna przygoda!